نامه ی سی و نهم

آدم تو زندگی خیلی وقت ها خسته میشه 

میبره...

کم میاره...

اما فقط یه جا حس میکنه که دیگه ته خطه دیگه نمیکشه رفتن و به موندن ترجیه میده

الان اون مرحله ام

ته ته ته خطم

همونجا که ادم میگه دیگه نمیتونم

اطرافیانمو نگاه میکنم

دوستام

همکارام

فامیلم

هیچ کس نیست که اندازه ی من سختی کشیده باشه ...

شاید هم هست و من نمیبینم

همونطور که کسی درد منو نمیبینه و نمیدونه

از بیرون که به خودم نگاه میکنم یک دختر موفق رو میبینم

کسی که تو کارش موقعیت مطلوبی داره

کسی که رتبه ی۴۳ کنکور ارشده 

کسی که خانواده خوب داره 

ولی از درون...

فقط خود خدا میبینه که چی میکشم این روزا...